Büsbütün
kasvetliyiz. İçimizde zehir gibi bir yalnızlık. Böyle olmayacak, böyle
olmamalı. Bir şeyler olacaksa bile böyle olmamalı. Başka türlü olmalı. Canımız
sıkılıyor kocaman güçlü bir mengeneyle canımız sıkılıyor. Derdimizi kimseye
anlatamıyoruz. Kimse anlamadığından değil herkes kendi derdiyle
boğuştuğundan... Düşündükçe içimiz kararıyor. Lambası patlak bir sokak gibi içimiz,
kapkaranlık. Tüm dünyaya yayılmış salgın, içimizde korkunç bir yalnızlık. Bir
şeyler olmalı diyoruz. Mutlaka bi şeyler olmalı, yapacak bir şeyler. Elimiz
kolumuz bağlı ince keskin bir halatla bağlı, canımız yanıyor. Canımız çok
yanıyor. Hayıflanmak çözüm değil harekete geçmeliyiz Bir sıcak fikre
ihtiyacımız var içimizi ısıtıcak şöyle cafcaflı bir fikre... İçimizin
karanlığından onu da göremiyoruz. Canımız daha da sıkılıyor. Biz kim miyiz? Biz herkesiz hepimiz kendi
dünyamızda sokaklar dolusu yalnızlığımızla yaşıyoruz.
İnsan hayatı
boyunca yalnızlığını yok etmeye çalışır. Örneğin evlenme sebebi yalnızlığı
bölmektir. Okuyup, çalışıp başarma isteği de etrafına insanlar
toplamaktır. İnsam yalnızlığına bir
çözüm bulmak ister. Bazıları bu yalnızlığı kabul eder, bununla yaşamaya çalışır.
Çalışır diyorum çünkü yalnızlığa katlanmak bir çaba ister. Lakin bu çabaya
değer, çünkü insan zaten hep yalnızdır. Sadece değilmiş gibi davranır. Zaten doğasına
aykırı davranmak sadece insana özgüdür...
Yorumlar
Yorum Gönder