Ana içeriğe atla

Kayıtlar

Maruz Kalmak

  İnsan hayatının belki de en unutulmaz anları vedalardan oluşur. Eksilmek, artmaktan daha etkilidir çünkü acı, bir duygu değildir bir sonuçtur. Belirli duyguların bir araya gelerek zihnimize uyguladığı bir baskıdır. Fiziksel bir darbe sonucu hissedilen acıdan daha güçlü olduğu zamanların olması bu yüzdendir. İşte vedalar bu acı kavramının en karmaşık ve zorlu olanını oluşturur. Ölüm en güçlü vedadır çünkü gidenin geri gelme ihtimalini kesinkes ortadan kaldırır. O küçücük tekrar görme ihtimalini Azrail’in yok ettiğini biliriz. Bu yüzdendir ki kalan için bu acının birazını dindirir. Gidenin kendi isteğiyle gitmediğini bilmek bize biraz da olsa güç verir. Bu noktada intihar edenler aklınıza gelebilir. Onların bu vedayı kendi isteğiyle seçmesi zaten birazcık da geride kalanların suçlu olduğuna inanmasındandır ancak konumuz bu değildir. Oğuz Atay ne yazmıştı: “Bir de vedalar albayım, vedalar. Ben vedaları sevmem albayım. Hiç gitmesin insanlar. Hele gelmemek üzere giderlerse, çok üz...
En son yayınlar

Siyaset ve Medya İlişkisini Etik Açısından Kişisel Bir Değerlendirme

  “Siyaset nedir?” diye bir soru sorulduğunda çeşitli yanıtlar alınmaktadır. Bir görüşe göre siyaset, yaşayan insanlar arasında bir mücadele ve çatışma ise iktidar gücüne sahip olmak için toplumdaki değerlerin paylaşılması çabasıdır. İnsanlar, fikirlerini ve ideallerini bu yolla uygulayabileceklerini düşünmektedir. Buna, iktidarın ele geçirilmesi ve onun sağladığı yararların paylaşımı denilebilir.¹ Kısaca Max Weber’in tanımladığı gibi siyaset, devletler arasında veya bir devlet içindeki gruplar arasında iktidarı paylaşmak veya iktidarın paylaşımında etkili olmak için verilen mücadeledir.  Siyaset kendine mahsus bir dil ile insanların kanaatlerini etkilemek, kanaati oluşmamış alanları kanaat sahibi kılmak ve sonunda onları taraftarlar safına almak amacını taşır. Böyle yaklaşıldığında siyasetin sorun çözme sanatı olmaktan çok, yönlendirme özelliği ortaya çıkmaktadır. Siyaset sanatında kitleleri ikna etme becerisi önemlidir. Siyaset belli bir dünya görüşünden yola çıkarak hal...

Cahil Filozof Voltaire

Bazı kitapları okursunuz bazı kitapları yaşarsınız. Bazı kitaplarda ise ararsınız. Ben hep yazarıyla birlikte aradığım kitapları okumak istemişimdir. Güneşli bir İzmir sonbaharında, birkaç işimi halletmek için dışarı çıkmıştım. Bir de kitap alıp sakin bir kafede, kahve içerken okumayı düşündüm. Ancak ne alacağımı bilmiyorum. Dedim ya, aramayı seviyorum. İş Bankası Kültür Yayınları’nın Karşıyaka şubesine götürdü adımlarım beni. Ne alacağımı bilmiyorum, bakıyorum etrafa. Bir süre dolandıktan sonra sanırım kahve içtiğim sürede bitirebileceğim bir kitap istediğimden, ince kitaplara bakıyorum. Cahil Filozof'la tanışmam bu şekilde oldu. Kapağı açtım. İlk cümleyi okudum. “Sen kimsin?” Hemen aldım.  Cahil filozof, “İlk Şüphe” ile başlar, “Aklın Başlangıcı”yla biter. Voltaire’in ömrünün son yılları diyebileceğimiz, yetmişiki yaşında yazdığı bu kısacık kitabı bitirdiğinizde aslında bir arayış değil, bir fark ediş olduğunu anlıyorsunuz. Voltaire’in zihin otobiyografisi gibi de yorumlanabilece...

Aysel Gitmesen Olmaz Mı

“Ne zaman bir dolunay görsem, dün gece ondan önceki gece... Gezegenler arasında parlaklığını ispatlamış. Sadece tek biriyle özdeş...” Attila ilhan, Aysel git başımdan derken, kafasının içini kastetmişti. Olmayan bir Aysel’den bahsediyordu. Yıldızlar kadar uzak, gözüyle görebileceği kadar yakın, tüm kalbiyle hissedebileceği kadar derin. Aysel’ler gitmese dünya daha güzel bir yer olabilirdi bence. Herkesin Aysel’i yanı başında olmalıydı. Buradan bütün Aysel'lere sesleniyorum gitmeyin. Gitmeyin ki, ne yıldızlara gözyaşı dökülsün ne de dolunaya şiirler yazılsın. İnsanın içinde bir sevgi olmasa kimseyi sevemez. Bu sevgiler öldüğü için dünya hep çirkin bir yer olarak kaldı çünkü tüm güzellikler Aysel’le beraber gitti. Tolstoy; “Tüm muhteşem hikayeler iki şekilde başlar: Ya bir insan yolculuğa çıkar, ya da şehre bir yabancı gelir,” demişti. Demişti de, Üstadın hesaba katmadığı ise Aysel’in gitmesiydi. Aysel gidince ne şehir kalırdı ne de hikaye... Sizin de anladığınız üzere bu yazının...

Kuru Dal

 ... Binlerin adımı gri caddede Oynaşırken köpekler Zamandan ötelere savruldum. Alacalı dumanın yerine Rüzgâr uğuldarken bahçemde Çoktan düşüp çürüdüm.   Göğün perdesini örtmüş binalara Hilali kollayan yıldızlar yenildi. Ayakta kalanlara çalınan boya, Buğulu geceme renk katamaz.   Yaprak döken ağaçların sessizliği var Kuşların şarkıları göçmüş uzaklara Yağmur damlalarının ezgisi nerede? Ayırmadığım yerinde gün ışıltısı var. Yürek tıngırtısını dinleyen dünyanın Can veren saklı vahasında Kök salamamış kuru dalım Bir damlaya heveslenecek tomurcuk, Hangi hengâmenin bir ucunda?

Dediğimi Deme Yaptığımı Yap

  Zamirler bence insanlığın büyük ayıplarından evet evet zamirleri ayıplıyorum şu an neden biliyor musunuz?   Çünkü neredeyse tüm şiirler şarkılar öyküler onların üzerine yazılıyor sanki şöyle bir anlam çıkıyor bu eserler ortaya koyulsun herkes ihtiyacı kadarını alsın. İşte ayıp olan tam olarak bu! Sorun edebiyatta şiirde müzikte değil bence sorun yine kalabalıklarda... ‘Tüketim çağındayız’ diye bir laf dolanıyor her yerde. Sanki insanın ortaya çıktığı ilk andan beri bu olmuyormuş gibi. Kendimize çok kızıyorum, hiçbir şeyi düşünmeye gerek görmüyoruz. Soru sormak, devlet tarafından yayınlanan bir genelgeyle suç olarak sayılsa bile, nedenini sormayacağız diye korkuyorum artık. Çünkü temellendirmemiz yanlış. Birileri bizim için düşünür nasılsa, biz neden düşünüyoruz? Öyle değil işte herkes kendisi için düşünür. Birey olmak istiyorsak düşünmek zorundayız. Özür dilerim biz birey olmayı suç olarak görenlerdendik. Bir arada yaşayabilmemiz için, birey olmamız çok yanlış. Yapmamız ...

HASSİKTİR BE SEZAİ

                                                                                                                                                                                                                                      ...